Etappe 11 Allemont - Gap

Dat was een moeizame dag.. Ik hoopte dat de rustdag van gister mij weer klaar zou hebben gestoomd voor deze etappe. Maar na het ontbijt voelde ik al dat de benen toch nog best wel pijn deden. Maar ja wat wil je na 1,5 week elke dag fietsen. Ik liet mij er niet te veel door storen en pakte al mijn spullen bij elkaar. Sommige kledingstukken waren nog vochtig van gister en eergister, helaas. Door een triatlon die in de buurt werd gehouden en gedeeltelijk over mijn parcours ging moest ik redelijk wat tempo maken. Misschien door deze druk of door doordat de benen toch nog redelijk waren kwam ik de eerste col, de Col d'Ornon (gister ook gedaan) goed boven. Halverwege werd ik gepasseerd door twee Nederlandse jongens. Dit waren geen koekenbakkers (goede fiets, dure kleding geschoren benen) zag ik al snel. Tot mijn verbazing kon ik met mijn 8 extra kilo's redelijk hetzelfde tempo houden en kwam ik maar een minuutje later boven. Ik reed deze klim bovendien 6 minuten trager op dan gister, dus ik was ze anders ruim voor gebleven:) Goed, dat was het eerste obstakel. Nog drie te gaan.

De eerste van dit drieluik was de Col de Parquetout. Toen ik in het chalet in Allemont vertelde dat ik deze col ging doen keken ze mij gek aan. 'Je bent heel wat als je daar boven komt'. Het angstzweet brak mij sindsdien uit bij de gedachte aan deze klim. Voor de info: 7kilometer aan 10 tot 12% zonder enig moment om bij te komen. Een erg regelmatige klim dus. Tot mijn verbazing ging het best goed! Ook deze kwam ik zonder af te stappen boven. De weg was heel erg smal en zonder vangrail.. Een licht gevoel van hoogtevrees achtervolgde mij de gehele beklimming, dus ik reed maar midden op de weg, weg van de rand. Gelukkig kwam ik verder heel weinig ander verkeer tegen. Eenmaal boven voelde ik mij erg opgelucht en klaar voor de rest van de rit. Dit goede gevoel verdween echter snel..

Na een echte Franse lunch in Corps (entrecote, patat en een salade) vervolgde ik mijn weg. De zon scheen, het was aangenaam warm en er blies een verkoelend zacht briesje. De weg naar de volgende col, de Col de Noyer, liep echter al flink op. Kilometer na kilometer was het klimmen door een klifachtig gebied. Een prachtige omgeving, waar ik nog graag eens zou terug komen, maar ik werd erg moe en voelde mij niet zo fit meer. Denk dat de vermoeidheid van alle voorgaande dagen nu parten begint te spelen. De Noyer was dan ook een ramp. Een erg onregelmatige klim met sommige stukken rond de 14% en op het eind tegenwind. Ik kwam als een uitgeknepen handdoek boven. Hier was het uitzicht echter fenomenaal. Links en rechts de steile berghellingen van de Alpen, voor en achter mij het dal waar ik naartoe moest en vandaan kwam. Een echte bergpas dus. Hier zag ik echter ook dat de afdaling heeeel erg link was. Heb mij zelfden zo angstig gevoeld in een afdaling met goed weer. Een eenbaansweg met aan de ene kant een rotswand en de andere kant een krakkemikkig muurtje met daarachter een diep ravijn. Niet te veel naar beneden kijken en goed op de weg letten dus. Toen ik dacht dat ik er bijna was reed ik over een door mij totaal niet geziene hobbel in de weg. Ik schoot voorover en mijn achterwiel kwam flink omhoog. Ik bleef overeind maar de schrik zat er meer dan goed in.

Nog 1 hindernis te gaan, de Col de Bayard. Een kwalitatief uitermate teleurstellende col over de Route Napoleon. Dit betekent; een brede weg waar je niet kan zien dat het heel stijl is maar dat zeker wel zo voelt en daarnaast het drukke Franse verkeer dat met 90 per uur langs je raast. Geen rustige afsluiting van de dag. Na een worsteling met de berg en mijzelf kwam ik tevreden boven. Een afdaling met flink wat haarspeldbochten volgde. Zo reed ik de finishplaats Gap binnen.. Blij dat ik er weer was na 115 kilometers en 2800 hoogtemeters. Morgen 145 richting Robion!