Etappe 10 Annecy - Allemont

Wat een dag, wat een dag... Het is lastig om te beschrijven wat ik vandaag precies heb meegemaakt en bovenal heb gevoeld. Maar toch ga ik een goede poging doen.

Op het programma van vandaag stond de zwaarste etappe van de trip. 160 kilometer, ongeveer 3700 hoogtemeters met daarbij 2 echte Alpen Cols. De eerste was de Col de la Madeleine (25km aan 6%) en de tweede de Col du Glandon (20km aan 7,2%). Daarvoor zou ik nog 60 kilometers rijden vanuit de prachtige stad Annecy. Ik benoem deze stad tot de mooiste, samen met Nancy, van de hele trip! Wat een levendige stad en een leuk oud stadscentrum. Via een zowaar goed aangelegd fietspad verliet ik deze stad. Wat mij hierbij opviel waren de grote hoeveelheden sportende, en bovenal fietsende mensen. Als ze nou overal goede fietspaden aanleggen zal fietsen veeeel populairder worden! Maar goed, terwijl ik hier fietste maakte ik mij grote zorgen. Niet zozeer om de benen, deze voelde wel oke aan, maar meer om de grote hoeveelheden wolken rondom de bergtoppen. En laat ik daar nou precies naartoe moeten.. Mijn zorgen werden groter toen ik bij mijn lunch werd aangesproken door een vrachtwagenchauffeur. Hij zei iets in het Frans, maar kon dit helaas niet vertalen. Vreesde dat het iets met het weer te maken had.

Het begin van de Madeleine haalde een deel van mijn zorgen weg. De zon scheen en het was zowaar zweten geblazen! Dit werd niet alleen veroorzaakt door deze gele vriend, maar ook door de hoge stijgingspercentages aan het begin van de klim. Ik kwam redelijk in mijn tempo en de eerste kilometers vlogen zelfs een beetje voorbij. Totdat.. Totdat het plotseling donkerder werd en het lichtjes begon te regen. Hier was ik al bang voor. Ik wilde niet stoppen omdat dit mij uit mijn ritme zou halen. Ik ging maar door terwijl ik steeds natter werd. De omgeving was op dit punt werkelijk schitterend. De weg bood mij een prachtig uitzicht op waar ik vandaan kwam en waar ik nog naartoe moest. En laat dat laatste nou nog net heel ver zijn.. Met nog zo'n 8 kilometer te gaan ging het lichtje in mij langzaam uit. De regen deed haar vernietigende werking en mijn spieren begonnen steeds meer te schreeuwen om een goede pauze, warmte en misschien zelfs een kleine massage. Maar ik wilde niet opgeven (dankje pap) en ging maar gewoon door. Met nog zo'n 4 kilometer te gaan, terwijl het bleef regenen reed ik zelfs de wolken binnen. Letterlijk dan. Dit zorgde voor extra kou en nattigheid. Maar ik hoopte dat de weg iets uit zou vlakken en dat de top snel in zicht zou komen. Dit gebeurde, op zo'n 100 meter van deze top.. Maar goed, ik was boven. Heel blij, totaal uitgeput en helemaal doorweekt. Ik zet mijn fiets weg, loop het eerste restaurantje binnen en bestel een koffie, een cola en een groot bord pasta. Dit moest mij enigszins herstellen. Ik was weer warm geworden en ging weer naar buiten. Hier kwam ik tot de pijnlijke conclusie dat het nog altijd regende en het zicht zo'n 100 a 200 meter was. Met de bibber in het lijf sprong ik op de fiets en ging ik de afdaling te lijf. Al binnen 2 minuten besefte ik dat dit een hels karwei zou worden. Het was zo'n 9 graden en mijn spieren verkrampte meteen. Alles deed pijn terwijl ik al mijn aandacht moest vestigen op de weg zodat ik niet zou vallen. Want deze was natuurlijk nat en spekglad geworden. Na wellicht de engste afdaling voor mij ooit kwam ik beneden in La Chambre. Hier had ik een korte tijd om de benen weer op orde te krijgen voor de Glandon.

Ik begon aan deze volgende klus met de gedachten dat afstappen geen schande zou zijn. Dit zorgde voor wat ontspanning in de kop en de benen. Het ging wonderbaarlijk goed en afstappen stond even niet in mijn woordenboek. Ook voor deze beklimming geldt, prachtige uitzichten, kronkelende bergweggetjes, bossen, alpenweide en grazende koeien. Precies zoals op tv. Voor het echte genieten waren echter niet veel mogelijkheden. Ook hier goot het na zo'n 6 km klimmen. En dit terwijl het kilometer na kilometer 9 a 10% opliep. Lastig uit te leggen voor niet-fietsers, maar dat is voor 20km écht heel stijl. Onderweg kwam ik niemand tegen, want ja, wie is er nou zo gek om op zo'n dag te gaan fietsen. Met nog 3km te gaan dacht ik dat de klim zou uitvlakken. Maar terwijl ik weer door de wolken reed kwam ik tot de conclusie dat dat er echt niet in zat. In tegendeel, dit was het steilste gedeelte van de klim. Wederom uitgeput maar heel voldaan kwam ik boven, na ik gok 1,5 uur klimmen (Madeleine in 1 uur 58 gedaan). Nu nog de afdaling.. Wederom met angst in het lijf begon ik aan deze uitdaging. Ik durfde niet sneller dan 40 te gaan, dat zou onverantwoord worden. Prima, zo kom ik er ook wel. Helaas zaten er in deze afdaling nog twee klimmetjes, waardoor mijn benen nog even gegeseld worden. Wonder boven wonder kwam ik hier gemakkelijk overheen. Nog even voor the record; zowel de Madeleine als de Glandon zonder af te stappen boven gekomen! Maar oke, totaal verkleumd en tot op het bot nat geregend kwam ik aan bij het Chalet. Hartelijk ontvangen door de Pijnackerse eigenaren na een douche van 30 minuten was ik weer de oude. Nu herstellen en nagenieten van vandaag, morgen een welverdiende rustdag met misschien de Alp d'Huez?! Wie weet!